Godelieve

< terug naar overzicht

Mijn man, met wie ik 48 jaar getrouwd ben, kreeg 24 jaar geleden een CVA met rechtse hemiplegie en afasie. We woonden tot vorig jaar in een huis waarachter 18 druivenserres stonden die door mijn man met veel liefde verzorgd werden tot 1985. Sinds april 2008 wonen we in een appartement in het centrum en zo heb ik het gemakkelijker. Mijn man vond het heel erg in het begin: zijn geboortegrond verlaten, maar nu is hij ook tevreden.

Hoe verliep de informatieverlening in het ziekenhuis?
 

Omdat het zolang geleden is en mijn geheugen niet meer zo goed is kan ik me de juiste feiten niet meer goed herinneren. We kregen uitleg, maar het overvalt u zo en je wordt overrompeld door... Er kwam wel een sociale assistente informatie geven maar op sociaal en financieel gebied moet je heel toevallig zaken vernemen. Soms nog na jaren. Kine gebeurde in het revalidatiecentrum. In de ergotherapie werd getoond hoe hij onder andere zijn ondergoed moest aandoen en dat heeft hij ongeveer 20 jaar op diezelfde manier gedaan! Nu heeft hij meer hulp nodig op dat vlak.
In april 2007 deed mijn echtgenoot een heel ernstige val: 14 dagen ziekenhuis en 1 maand revalidatie. Op 15 mei met mijn man en zoon rond de tafel bij de geriater en de dokter van de afdeling, kregen we te horen: de patiënt kan niet meer verbeteren. Cru! Hij is impulsief en dat zal zo blijven. Hij mag zeker niet meer met de auto rijden, je moet die auto maar weggeven. Was dat een manager of een dokter die dat zei? Omdat mijn man moeite heeft met begrijpen hoopten mijn zoon en ikzelf dat deze woorden hem niet zouden kelderen. Onze vraag: waarom was mijn man impulsief?
Na die maand revalidatie kwam hij thuis: hospitaalbed, veel zorgen met hulp! Na kiné en zijn medewerking (belangrijk!) werd hij terug "de oude" en nu doet hij zijn wandelingetjes alleen met behulp van zijn loopstok natuurlijk. Waarom zeggen de dokters het ergste als ze niet kunnen voorzien hoe een mens kan evolueren? Ik zat toen werkelijk laag hoor!

Hoe verliep de revalidatie?

In tegenstelling tot vele personen met afasie werd aan mij in 1985 nog voor mijn man het ziekenhuis verliet (revalidatie) het bestaan van de vereniging afasie alsook de adressen van logopedisten in de regio gegeven. De eerste maal ben ik alleen geweest maar de tweede maal samen en sinds dan praktisch geen enkele vergadering gemist. Het is één grote vriendenkring (lotgenoten) en samen hebben we er deugd aan.

Welke tips heb je voor andere familieleden?

Hij kan zijn gevoelens niet uiten en kan geen woorden vinden om me wat uit te leggen. Hij is dan soms heel kwaad op mij. Stel u voor! Als ik ween is het olie op het vuur! "Il monte comme une soupe au lait" zeggen ze in het Frans. Na enkele seconden is hij het vergeten, maar ik niet. Dat kan héél triestig zijn, hoor!
Als ik hem iets vraag, zegt hij "ja", maar doen iets anders: hij doet altijd zijn zin! Hij houdt geen rekening met anderen, maar ook niet altijd.
Alles moet redelijk ordelijk gebeuren en altijd ongeveer op dezelfde manier (in vakjes). Het niet altijd begrijpen en het niet duidelijk maken wat hij bedoelt is nog altijd confronterend en heel erg!

Hoe zie je de toekomst?

Onze wereld wordt klein, mede omdat we ouder worden. Ergens naartoe gaan wordt moeilijker. Nochtans om de 14 dagen naar de afasiegroep gaan wil hij niet missen. Een week met het ziekenfonds op vakantie gaan is iets wat op ons niveau doenbaar is. Zo proberen we er het beste van te maken en houden het vol in "goede en kwade dagen". Misschien wel vooral omdat mijn man bijna altijd tevreden is.

< terug naar overzicht

Deze website was een project van de Arteveldehogeschool

(Bachelorproef van Sofie Van Ranst, promotor Frank Paemeleire )

en de Vereniging Afasie VZW (promotor Lieve Vercruysse)

contact via levenmetafasie@gmail.com - startpagina: www.levenmetafasie.be