|
Getuigenis Kris |
|
|
|
|
|
Getuigenissen |
Startpagina |
Contact |
||
|
|
|
|
||
|
Het is nu vijf maanden geleden. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik niet goed
verstaanbaar ben, ik ben onzeker
over mijn spraak. Iedereen zegt nochtans dat ik goed verstaanbaar ben. Ik ondervind nog moeite om een
spontaan gesprek te voeren en om woorden uit te spreken. In het begin kon ik moeilijk
mijn lippen bewegen doordat de rechterkant van mijn lip verlamd was. Nu stelt
dat probleem zich niet meer. Vermoeidheid heeft
een invloed op mijn spreken, net als een tijdsdruk.
Als ik moeilijk verstaanbaar ben, herneem ik de
zin of spreek ik trager. Spontaan is het moeilijk om traag te praten. Het is moeilijk
om te praten in situaties waar er veel lawaai is. Ik heb de gewoonte om snel te
spreken, nu moet ik mijn snelheid aanpassen.
Een gesprek moet je proberen gaande te houden, zodat het niet stilvalt. Met
een spraakstoornis praat je sowieso al trager, en dan moet je er ook aan
denken om het gesprek niet te laten stilvallen. Dat maakt het spreken moeilijk. |
||||
