Getuigenis Marieke
		Getuigenissen	Startpagina	Contact
1. Kennismaking met Marieke	Mensen merken wel dat er iets is, maar spreken er niet over. Ze wachten tot ik er zelf over begin. Vooral de combinatie met kanker maakt het pijnlijk. Mensen voelen zich dan minder vrij om te spreken. Als mensen vragen: “hoe is het met je?” ga ik snel zeggen dat het goed gaat, terwijl ik mij evengoed slecht voel. Ik zeg niet aan eender wie wat er met me scheelt. Het valt te zien wie het vraagt, ik voel aan of ik genegenheid voel bij iemand. Op het werk is het beter dat ik het zeg, zodat ze er rekening mee kunnen houden. Gekregen opmerkingen over mijn spraak waren eerder in de aard van “wablief, wat zeg je?” Daardoor besefte ik dat ik duidelijker moest zijn. Maar een verkeerde, vervelende reactie heb ik nog nooit gekregen. Voor mensen die er totaal niets mee te maken hebben is het wel eens goed om deze site te bekijken en te weten wat je meemaakt. Het is moeilijk om hen dat duidelijk te maken, ze bagatelliseren vaak de problemen.
2. Hoe ik dysartrie kreeg.
3. Mijn voorkennis van dysartrie
4. Hoe mijn leven vroeger was.
5. Spraak en taal na de hersentumor.
6. Bijkomende problemen.
7. Mijn therapieproces.
8. Mijn alledaagse communicatie.
9.Begrip voor dysartrie
10. Hoe mijn leven er nu uit ziet.
11. Tips voor anderen met dysartrie.
12. Hoe communiceren met mij?
13. Mijn toekomstbeeld.